Tanistirayim Irfan Kemal ve Neslihan.( Nam-i diger komando Nesli:)
(Oncelikle Allah yardim etsin sana Derya.) Dun mega 3 teydik. Butun gunumuz yapma cocuum etme cocuum demekle gecti. Simdiki cocuklar nedense donmekten buyuk zevk aliyorlar ne oluyor done done anlayamiyorum biraksak butun gun donerler.
Simdi cocuklugum aklima geldi de bizim en buyuk heyecanimiz tepelerde dolasip, gizli, kiyida kosede olan seyleri kesfetmekti. Anaanneme gitmekten bu yuzden cok buyuk heyecan duyardik bilirdik ki gittigimiz gibi biz yine evin damina cikacagiz, bahcedeki Dut agacinin tepesinde etrafi gozleyecegiz ya da evin asagisindaki dedemin calisma odasini karistiracagiz.
Evin damina neden cikardik tam bir mantikli aciklama getiremeyecegim ama piknik yapmak Eyupu damdan seyretmek hosumuza giderdi sanirim. Ah dedecigim ne cok kizardi bize cunku bizim dama cikmamiz demek; bizden sonra dedemin dama cikip bizim yerlerinden oynattigimiz tuglalari tekrar gozden gecirmek zorunda kalmasi demekti. Evin asagisindaki dedemin makinalarla dolu calisma odasi vardi bir de tabiki. Ev mustakil ve arka tarafi tamamen agaclik bolge oldugundan asagiya inmek bizi hem urkutur hem de heyecanlandirirdi.
Dut agaci... Ahh o dut agaci bizim az mi kahrimizi cekti. Yeri geldi salincak kurmamiz icin bir govde oldu.Yeri geldi Kurban Bayraminda alinan inegin ipine dolanmis saglam kazik oldu. Ve yeri geldi annemize sinirlendigimizde eve donus zamani yaklastiginda tepesine cikip " Ben ananemde kalicam inmiyorum " diye inat ettigimiz anlarimizda kurtaricimiz oldu. Simdi agacin yerinde betonarme bir bahce var. Her gittigimde gozlerim aramiyor degil.
Ne gunlerdi. Ve cok guzel gunlerdi. Kendimi sansli hissetmemi saglayan gunlerdi. Eminim benimle birlikte ablamlar da bir ic gecirmistir.
Zulal abla bir yerden tanidik geldi mi? :) 
